Terwijl ze me een stevige knuffel geeft hoor ik een benepen stemmetje. Of ik haar de laatste tijd een heel vervelende dochter vind ? Of ze door haar gedrag de laatste tijd onze goede band op het spel zet ?
Ik weet onmiddellijk waar ze op doelt. Ze kruipt vaker dan gewoonlijk in haar schulp, kan weinig verdragen van haar zussen. Het lukt haar niet echt om gezellig te doen en dan antwoordt ze al snel heel kort. Als mama weet ik dan wat me te doen staat : hier niet op reageren en vooral niet nog meer reactie uitlokken. Open staan om te praten als zij wil praten. Ze worstelt met iets, zoveel is duidelijk. Ze komt wel terug over de brug als ze de strijd in zichzelf heeft uitgevochten of haar vraag helder heeft.
Ik stel haar gerust. Waarom zou ik haar in hemelsnaam een vervelende dochter vinden ? Waarom zou dit tijdelijke gedrag ervoor zorgen dat ik haar niet meer graag zie ? Op dit moment heeft ze die bevestiging nodig.
Dus stuur ik haar nog een berichtje achteraf : "Hoe boos of verdrietig of gefrustreerd of jaloers of bang of whatever jij ook bent, jij blijft de liefste dochter. En je zussen ook ;). Je mag dat allemaal zijn. Daaronder zit gewoon jij. Te wachten tot de zon weer schijnt." Drie hartjes krijg ik terug.
Zo is het voor ons allemaal. We zijn zo vaak boos op onszelf, of teleurgesteld omdat we iets anders voelen dan geluk en warmte. Omdat we worstelen met onszelf. En daarna zijn we bang omdat wie we liefhebben daar misschien niet mee om kan. Elke dag ben ik dankbaar voor de mensen om me heen die me laten zijn wie ik ben, die me in mijn schulp laten kruipen of er terug uit...
Mijn lieve klant, hoe iemand anders reageert op jou en je emoties heb je nooit in de hand. maar je kiest wel hoe je als moeder of vader tegen jezelf praat. En hoe je iemand anders zichzelf laat zijn. Ik herinner jou er graag aan dat de zon altijd schijnt...
Welkom !