De muziek van de trompet gaat door merg en been. Alle haren op mijn lichaam staan overeind. De familie van de man brengt zijn lichaam te rusten. Het verdriet op hun dierbare gezichten ligt als het gewicht van de hele planeet op mijn borstkas.
Nooit eerder voelden woorden zo... zo teveel en te weinig tegelijkertijd. Niets van wat ik wil zeggen lijkt in de buurt te komen van wat ik diep vanbinnen wil uitdrukken. En dus zwijg ik. Een gevulde stilte.
Een beetje onwennig door die stilte in mijn meestal door-razende hoofd, voel ik voor het eerst de kracht van het woordeloze tussen jou en mij. Van dat wat er is, en geen woorden nodig heeft om gezegd te worden. De kracht van 'zijn'. De kracht van verbinding. Laat jij die verbinding toe ?
Welkom !