Ik was bijna tot tranen toe ontroerd, terwijl ik zondag in mijn wagen op weg naar huis het afgelopen weekend overdacht.  De opendeur is geworden zoals het bedoeld was : een gezellige, vooral warme, en ook wel drukke bedoening met mensen die mij diep genegen zijn.  De afgelopen vijf jaar zijn er heel wat onder jullie waarvan ik weet dat ik echt iets voor je heb kunnen betekenen.  Dat mijn aanwezigheid echt een verschil heeft gemaakt.  Je kan je niet voorstellen hoeveel dankbaarheid dat bij mij oproept.  Iedereen heeft wel een netwerk van familie en vrienden, mensen die belangrijk voor je zijn (of dat wens ik je in elk geval toe).  Maar om dit ook in je job te mogen ervaren, dat voelt wel heel bijzonder.

Onderstaande nieuwsbrief vond ik terug in mijn oude doos.  Het blijft een pakkend verhaal.

Soms denk ik dat mijn leven in de apotheek zo eenvoudig was.  Een pijnstiller tegen de pijn, hoest stilleggen bij verkoudheid, een voorschrift uitvoeren. Het nu mee op zoek gaan met mijn klanten, het luisteren naar hun verhaal, samen met hen de vertwijfeling voelen...  Het vergt zoveel meer energie.  En toch krijg ik die energie in 100-voud terug, in dankbaarheid, in vreugde.  En af en toe ben ik mee getuige van een mirakel, zoals blijkt uit de getuigenis van deze vrouw : 

Weken , maanden, jaren vliegen voorbij. 33 jaar, dromend en sterk verlangend naar een broer of zus voor onze dochter,...  

Thuis zeggen we vaak tegen elkaar "always be careful what you wish for, you may get it !" (let op wat je wenst, je wens zou kunnen uitkomen !)

Is mijn dagelijkse leven te druk, dan wens ik wat meer tijd voor mijn gezin.  Dan wordt het effectief rustiger, en verlang ik naar meer chaos in mijn bestaan.  Maken mijn dochters teveel lawaai en rommel in huis, dan snak ik soms naar wat tijd alleen.  Maar dan vertrekken ze op kamp, en is het plots héél stil in huis. 

Zo surf ik op de golven van het ene uiterste naar het andere.  Die golven zijn best wel vermoeiend, dus heb ik me voorgenomen om even niets te wensen.  Gewoon rond dobberen in mijn bootje op de oceaan en me overgeven.  Tevreden zijn met hoe het op dit moment voelt, ook al is het te druk, te rustig, te rommelig, te, te, te.  Kijken wat er gebeurt.  Toch vind ik het eng.  Wie weet waar spoel ik aan ?

Misschien wel gewoon hier op de Dries in Sinaai.  Of niet ;)

Soms, zoals vanochtend, overvalt mij een vakantiegevoel.  Gewoon thuis, soms midden in de week.  Vanochtend zag ik de hoger klimmende zon, het op gang komende weekendverkeer, de zondagdrukte bij de bakker.  En daar was het, dat speciale gevoel.  Alsof je voor de allereerste keer de streek komt binnen gereden waar je vakantie hebt geboekt.  Je kijkt vol nieuwsgierigheid om je heen.  Het landschap, de lokale huizen en winkels, de toeristen.  Een mengeling van "we-zijn-er -bijna", het "hier-wonen-ook-mensen"-idee en (hopelijk) "wat-is-het-hier-mooi".

Toerist in eigen streek.  Zo voel ik me dan.  En vanop mijn (deze ochtend toch) zonovergoten terras, fantaseer ik er de omgeving bij.  Daar achter die gebouwen ligt de dijk met het strand.  Ik hoor zelfs het ruisen van de zee.  Aan verbeelding geen gebrek.

De zon op mijn gezicht doet me denken aan de nieuwe zonneproducten in mijn gamma.  Terug naar de realiteit.  Die even fijn voelt als de fantasie.

Dinsdag sta ik weer voor jou klaar.  En als we de weersvoorspelling mogen geloven, met de vakantieglimlach op mijn gezicht :)